Przerwy w pracy – kto i kiedy może z nich skorzystać?

Nikt nie jest w stanie dobrze wykonywać swojej pracy w ciągłym skupieniu. Każdy pracownik potrzebuje przerwy, co zresztą regulują obowiązujące w Polsce przepisy. Długość i liczba przerw zależą od wielu czynników, m.in. wymiaru czasu pracy, charakteru wykonywanych obowiązków, a także sytuacji życiowej pracownika. Po szczegóły zajrzyj do naszego poradnika.

Przerwy wynikające z Kodeksu pracy

Zgodnie z art. 134 Kodeksu pracy, każdemu pracownikowi przysługuje co najmniej jedna przerwa, jeśli jego dobowy wymiar czasu pracy wynosi:

• co najmniej 6 godzin – minimalna przerwa to 15 minut (wliczana do czasu pracy),
• powyżej 9 godzin – co najmniej jedna dodatkowa przerwa w wymiarze 15 minut,
• powyżej 16 godzin – co najmniej trzecia dodatkowa przerwa w wymiarze 15 minut.

Przerwy dla pracujących przy komputerze

Pracownicy wykonujący swoje obowiązki przy monitorze ekranowym również mają dodatkowe uprawnienia. P każdej godzinie pracy przy komputerze przysługuje co najmniej 5-minutowa przerwa, również wliczana do czasu pracy. Alternatywnie pracodawca może wprowadzić naprzemienne wykonywanie zadań, aby nie obciążać nadmiernie narządu wzroku pracownika.

Przerwy dla pracownic karmiących piersią

Pracownice karmiące piersią mogą liczyć na specjalne przerwy w wymiarze:

• 2 przerwy po 30 minut, jeśli pracują co najmniej 6 godzin dziennie,
• 1 przerwa 30 minut, gdy pracują od 4 do 6 godzin dziennie,
• 2 przerwy po 45 minut, jeśli karmią więcej niż jedno dziecko.

Te przerwy są wliczane do czasu pracy i mogą być udzielane łącznie, jeśli pracownica złoży taki wniosek.

Dodatkowa przerwa dla osób z niepełnosprawnością

Zgodnie z ustawą o rehabilitacji zawodowej, osoba z orzeczoną niepełnosprawnością ma prawo do dodatkowej 15-minutowej przerwy na gimnastykę lub wypoczynek. Ta przerwa również jest wliczana do czasu pracy.

Przerwa na posiłek lub sprawy osobiste

Kodeks pracy pozwala pracodawcy wprowadzić jedną dodatkową przerwę (maksymalnie 60 minut), która nie jest wliczana do czasu pracy. Może być ona przeznaczona np. na spożycie posiłku czy załatwienie spraw osobistych. Wymaga to jednak zapisania jej w układzie zbiorowym pracy, regulaminie pracy lub indywidualnej umowie o pracę.